Dag 8: Mammouth Hot Springs (Yellowstone) – Grand Teton – Salt Lake City

Vanochtend vroeg vertrokken uit Mammouth Hot Springs. Ik wil vanavond op tijd in Salt Lake City zijn. Maar er is nóg een goede reden waarom ik zó vroeg vertrek; Als je iets van het dierenrijk wilt zien, dan moet je echt vroeg uit de veren. Het vroege opstaan wordt niet beloond door de in het park woonachtige beesten; des te meer door Moeder Natuur. De uitzichten zo vroeg op de ochtend zijn adembenemend mooi. De geisers doen goed hun werk, waardoor er overal stoom uit de grond komt schieten. Een prachtig gezicht, hoewel het je toch even doet denken aan het einde der tijden, zoveel stoom komt er overal uit de grond. Het water van de meertjes is warmer dan de temperatuur in de lucht, dus ook dat veroorzaakt veel stoom boven het water. Dit, gecombineerd met de opkomende zon, is een geweldig spel van Moeder Natuur. De zon verschijnt in miljoenen kleuren op het wateroppervlak. Enkele bizons, een paar herten en een rendier bevinden zich zo vroeg nog wel op het wegdek. Ik laat Yellowstone achter me en rijd het aan het zuiden aangrenzende Grand Teton National Park binnen; een park dat eveneens de moeite waard is. Veel van het beeldschone beeld wordt bepaald door de rotsformaties langs de Interstate 89 Zuid, die me via de plaatsjes Jackson en Montpellier naar de Interstate 15 Zuid moet brengen. Tegen de middag heb ik er al bijna de helft op zitten, wat me de gelegenheid geeft even een acrobatische wandeling te maken langs de Snake Rivier, die stroomafwaarts deels met mij mee naar Salt Lake City gaat. De dag is mooi met een zonnetje en een graadje of 25 (Celcius). In Jackson zelf is het tijd voor een burgertje met een cola. Ik heb immers sinds half zes niet meer gegeten; wel gedronken. De auto begint wat gebreken te vertonen; het lampje van de bandenspanning wil maar niet uit gaan. Ook niet, als ik de banden in Jackson voorzie van de nodige lucht. Dus maar weer bellen met de verhuurmaatschappij. Daar beginnen ze me onder andere te kennen. Ze maken een notitie van het lampje van de bandenspanning en ik kan mijn reis vervolgen. En raad eens: halverwege de dag gaat het bandenspanningslampje… uit. Bij Alpine Junction splitst de weg zich in de 26 West en 89 Zuid. Het is de 89 Zuid, die ik moet blijven volgen. Ik doorkruis dorpjes als Freedom, Tayne en Groover. Plaatsen met soms wel 200 inwoners. Als ik na het plaatsje Smoot even stop om de benen te strekken valt me pas op hoe muisstil het hier is. En, hoe prachtig het bergachtige landschap. De rivier heeft bij Alpine Junction afscheid van me genomen. Ik lig lekker op schema; om 1515u moet ik nog ongeveer 200 mijl rijden. Het zal oor het eerst deze reis zijn, dat ik op schema lig. Mijn laatste sanitaire stop vóór Salt Lake City is het stadje Logan, een voorstadje van Salt Lake City. Logan zelf is geen klap aan, dus stoom ik door naar mijn hotel in hartje Salt Lake City. Ik heb geen GPS-systeem aan boord. Maar met wat navragen vind ik mijn hotel nog vóór de avond invalt. Nog even het internet op met mijn netboekje om het laatste nieuws en de laatste mail te checken. Het hotel beschikt over een draadloos netwerk. De verbinding verloopt niet soepel en niet alle functies werken even goed. Maar toch vind ik het prachtig hoe ik draadloos aan kan haken op een netwerk en het laatste nieuws uit Nederland kan halen.