Sheridan is een toeristenhol, dat ik snel wil verlaten. Maar niet, voordat ik weer een zwerm insecten van de voorruit en de bumper heb geveegd. Bah! Via de Interstate 90 West draai ik de 14 West weer op, die me dwars door een bergenmassief leidt. Let op: Je moet dan wel de Alternatieve 14 West hebben, want de ‘gewone’ 14 West is niet meer dan een 4-baans snelweg en je ziet geen fuck van het land(schap). De Alternatieve 14 West geeft de eerste adembenemende uitzichten van de Rocky Mountains. De lucht is er ijl en ik heb af en toe moeite met ademhalen. Zeker, als ik aan mijn eerste wandeltocht wil beginnen. Na deze tussenstop gaat het bergafwaarts, met dalingspercentages van soms wel 10%. Om je een voorstelling te geven; ik heb de auto in ‘neutraal’ gezet en met de rem de auto gestuurd. Toen het een beetje begon te stinken naar brandlucht (oververhitte remschijven), heb ik even de auto langs de kant van de weg gezet om de remmen te laten afkoelen. De wegbeheerder is het gelukkig met me eens en heeft aan weerszijden van de weg diverse plaatsen gemaakt, waar je even kunt afkoelen. Maar dit alles is het waard; het uitzicht is formidabel. Ik verbaas me enigszins over de volgepakte megacampers, die groter zijn dan een gemiddelde Nederlandse stadsbus, waaraan ook nog eens een personenauto is gekoppeld. En die is ook nog eens vol bepakt, bezakt en beladen. Een Amerikaans stelletje legt me uit, dat deze mensen vaak drie maanden, tot een half jaar van huis zijn.
Ik doorkruis de plaatsjes Lovell en Powell en kom uiteindelijk in Cody, waar het Yellowstone Park onofficieel begint. Officieel moet je vanaf daar nog 14 mijl (ong. 21 kilometer) rijden, tot aan de poorten van het park. De entree kost USD 25,00 en gelijk na binnenkomst begint de eerste opwinding al; formidabele uitzichten, prachtige meren en genoeg loslopende dieren. Ik stop vaak en houd zelfs wat medeweggebruikers op. Yogi Bear laat zich ook even zien en na deze opwinding begint de volgende; Op een parkeerplaatsje langs het Yellowstone Meer staan tientallen T-Fordjes, met hun gebruikers ernaast. Ze wachten op elkaar, want ze gaan samen beginnen aan een ritje door het park. En ja, deze originele T-Fordjes staan bij mij op de film en foto. Even verderop laat een kudde bizons zich zien, grazend langs de kant van de weg. Geen bizon die let op de dikke Hollander met zijn camera-uitrusting, waarbij een cameraploeg van CNN nog zou verbleken. Tien kilometer verder laten een paar wolven zich zien en daarna volgen een paar van de vele geisers, die het park rijk is. Een Amerikaan wijst me op een sneeuwstorm, die zich ver vóór ons, hoog in de bergen afspeelt. Een indrukwekkend tafereel. Ik hoop dat het tafereel goed te zien is op de film, die straks op YouTube wordt geplaatst.
Na de wolven te hebben aanschouwd, is het tijd om naar mijn hotel te gaan. Maar niet, nadat ik achteruit tegen een pick-up truck ben gereden, uit parkeerstand. De schade valt gelukkig erg mee en de verhuurmaatschappij doet niet moeilijk als ik bel. De pick-up heeft geen schrammetje en mijn Chevy heeft slechts een deukje van een centimeter breed, vlak onder de nummerplaat. Heb je zo’n prachtige dag gehad, moet deze zó eindigen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten